Als de wekker in mijn oren tettert, zie ik dat het pas zeven uur is. Ik weet toch echt zeker dat ik hem op acht uur had geprogrammeerd. Naast me zie ik Ulke op de rand van het bed zitten en begrijp ik dat het zijn wekker is geweest die door de kamer tetterde. Ben je in de war?, vraag ik hem met slaperige stem. Nee hoor, bromt hij terug, we moeten op tijd weg en je weet nooit welke gek de snelweg naar Rotterdam gaat blokkeren. In mijn optiek moet dat vandaag de weg om Amsterdam zijn, voor het ING gebouw, maar ik zeg niets en draai me nog even lekker om. Ik hou mijn eigen wekker aan en slaap lekker door tot 8 uur. Het is Koningsdag vandaag. Ik vind dat altijd best leuk, ondanks dat ik nooit op een kleedje ga zitten om de rotzooi van de Verkerkjes aan te prijzen.
Maar…als iemand bijzonder geïnteresseerd is in kogelharde spruitjes, is het natuurlijk wel de moeite waard om even over de vrijmarkt te lopen. Nu, zoals Bartje niet bidt voor bruine bonen, zal ik dat niet doen voor kogelharde spruitjes. Als ik beneden kom, zit Ulke al kant en klaar en staat de koffer gepakt en gezakt in de gang. Om tien uur zitten we in de auto op weg naar Rotterdam, alwaar we pas om 13.45 uur de lucht in gaan naar Toulon. Prima hoor! Lekker op tijd! Je weet nooit wat voor hindernissen je tegen kunt komen onderweg. Nu, niet eentje dus en vijftig minuten later rijden we de luchthaven op.
We checken onze koffer eerst even in en vervolgens scheiden onze wegen zich.
Nu maar hopen dat we de koffer ook daadwerkelijk in Toulon terugzien.
Ulke gaat de auto parkeren en ik ga op zoek naar de koffie. Uiteraard moet ik eerst nog even door de security en gaat er natuurlijk weer van alles piepen bij mij. Er wordt mij netjes gevraagd of de linker en rechterknie even gefouilleerd mogen worden en ik laat het allemaal maar toe. Ik heb een halve kunstknie, dus daar zal de piep wel vandaan komen. Niets aan het handje en ik mag door. Vijf minuten later zit ik in het panorama-restaurant aan een overheerlijke bak cappuccino. Wat een relax vliegveld is dit toch.
Je ziet je eigen vliegtuig voor je neus landen en kunt er met een paar stappen naar toe lopen. Hoe chill is dat! Ulke schuift inmiddels ook aan en we wachten tot we mogen boarden. Het weer ziet er niet meer zo uitnodigend uit, maar we gaan deze week niet voor de zon, maar voor de gezelligheid.
Precies om 13.45 uur stijgen we op. Voor ons zit een gezin met twee kleine kinderen die alles mogen. En de ouders vinden alles leuk. Knuffels op mijn schoot gooien, gillen en schreeuwen, door het vliegtuig lopen en de moeder, die voor Ulke zit heeft geen twee tellen stil gezeten. Iedere keer wordt haar stoel tegen Ulkes benen aan gezwiept en iets op het tafeltje zetten, lukt niet want dan wordt het er door haar weer afgemikt.
En achter mij zit een klein meisje waarvan de moeder de hele weg vraagt: moet je kotsen meissie? Ik voel de druppels al achter in mijn nek. Vliegen is gewoon een noodzakelijk kwaad en anders deed ik het echt niet.
We landen keurig netjes op tijd en staan zeer snel bij de lopende band voor de koffer, net als vele anderen uit ons vliegtuig. Na een half uur, nog geen koffers te zien. Wel in de ruimte naast ons, maar deze is op slot. Blijken dat onze koffers te zijn en moet er eerst een luchthavenpief opgepiept worden om de deur te openen. En wat een feest! Onze koffer ( ja ja, het is er maar eentje…) rolt waarachtig over de lopende band. En wat een verrassing dat Ulke en Janneke naar het vliegtuig zijn gekomen om ons te verwelkomen. We zaten er al een beetje over in of we ooit hun huis zouden kunnen vinden. Het staat niet bepaald intelligent als we om om half vier landen en pas om half vier ‘ s nachts bij het huis aankomen. Op naar het autoverhuurbedrijf Hertz. Fluitje van een cent. Even een bromtol ophalen. Nu dat even wordt bijna een uur omdat wij natuurlijk weer bij de verkeerde baliemedewerker terecht komen. Het is waarschijnlijk zijn eerste werkdag en er is maar één persoon voor ons, maar het duurt een eeuwigheid. Een auto kopen gaat sneller.
Maar…uiteindelijk hebben we een autosleutel in onze hand en zoeken we de parkeerplaats af naar een grijze Peugeot 208 die ons naar onze bestemming gaat brengen. Ulke en Janneke hebben al die tijd buiten het vliegveld, geduldig op ons staan wachten en we racen achter hen aan, op weg naar hun huis.
En dat we 35 jaar getrouwd zijn, gaat echt niet aan ons voorbij. De kamer is versierd en op ons bed ligt een koraal, met een strik er bovenop en een heel lieve kaart erbij. We drinken op het terras een glas champagne en worden verrast met taart met kaarsjes erop. Blazen maar! Echt super lief allemaal.
We genieten van de champagne en de taart en maken er een super gezellig avondje uit. Maar iedereen is moe en om 22.00 uur is er rust in de tent.
Snoet 