Iedere ochtend als ik om 7.00 uur wakker word, pak ik een bakkie koffie en hobbel ik naar beneden om dat onder onze bananenboom, wat geen bananenboom is, weg te slurpen en te genieten van de rust en het uitzicht. Zo ook hedenochtendHanddoekje leggen hoeft hier niet want er zijn bedden te over. De schok is echter groot als ik zie dat iemand onze beide bedden onder de bananenboom heeft ingepikt en handdoekjes heeft gelegd. Dat hebben we niet afgesproken. De Verkerkjes gaan altijd voor hè? Ik sta volledig perplex en ben volkomen van mijn apropos. Zal ik die handdoeken de zee insmijten met tas en al? Dat iemand in dit hotel het lef heeft gehad om deze lage streek uit te halen. Een gevalletje om toch eens even met de consul generaal van Bonaire te gaan praten. Mooie klus voor vanmiddag. Gelukkig heeft onze bananenboom twee kanten en kunnen we nog aan de andere kant terecht, als deze ook niet alsnog wordt ingepikt. Ik verwerk de emotionele slag in mijn eentje, want manlief ligt nog heerlijk te tukken en te knorren. Als ook hij wakker wordt, vertel ik hem uiteraard direct over mijn emotionele bagage die ik met me meezeul en ook manlief is direct van zijn apropos. Maar we zullen het er mee moeten doen helaas. Nadat we heerlijk hebben gesmeerd en gekeerd, ons net te ruste hebben gelegd aan de andere kant van de bananenboom die geen bananenboom is, ontstaat er bij manlief enige opwinding. Er dribbelt een groene leguaan over het zandpad. Nu zijn dit schatjes, vind ik, maar Ulke denkt daar heel anders over.
Hij volgt hem onafgebroken met zijn ogen, terwijl ik de ogen alweer gesloten heb. En natuurlijk gebeurt er waar hij bang voor was. De goede vriend klimt uitgerekend in de bananenboom die geen bananenboom is en nestelt zich op een tak, vlak boven het hoofd van Ulke. Ik lach me een kriek, maar als ik even mijn ogen opendoe, zie ik een leeg bed naast me en zit Ulke tientallen meters verderop in een stoel. Hij spiedt om zich heen waar het beest zich bevindt, maar wat er ook gebeurt…de leguaan verlaat zijn plekje in de boom niet. Pas een uur later ploft hij weer op het zand en verkiest hij het strand boven de bananenboom. We hebben deze “ vrienden” de afgelopen jaren in alle vormen, maten en kleuren gezien. Ze zijn soms hondsbrutaal en vreten de tosti uit je handen als je niet oppast en kunnen zeer onverwacht uit een boom ploffen, terwijl je heerlijk ligt te dagdromen. Dus, ik begrijp Ulke wel. Ik heb er zelf alleen geen last van. Halverwege de middag spring ik onder de douche om gewassen en wel de Bromtol te kunnen begroeten. Hij begint al te dansen als ik hem alleen nog maar gestart heb. De enthousiasteling. We gaan een rondje eiland doen en de Bromtol mag mee. We kiezen er voor om naar het Gotomeer te gaan. Het Gotomeer is een zoutwaterlagune aan de noordkant van het eiland waar flamingo’s graag komen. Bonaire is een van de weinige plaatsen ter wereld waar roze flamingo’s nestelen. De schuwe, spichtige dieren, liefkozend “roze wolken” genoemd, zijn prachtige vogels om te observeren. Voor het beste uitzicht nemen we de verharde toegangsweg langs de lagune door het oerwoud van cactussen naar de parkeerplaats en de observatieplaats op de heuvel met uitzicht op de lagune en het achterliggende Washington Slagbaai National Park. De weg is zo verschrikkelijk slecht dat de Bromtol steeds woester gaat dansen en springen en vermoeid de heuvels oprijdt. We zijn iedere keer blij als hij de top haalt. Maar als we eenmaal boven zijn, kloppen we de Bromtol op zijn motorkappie want het uitzicht is de moeite waard.
De Bromtol bromt en danst langs het prachtige meer en wij brommen en dansen voor de gezelligheid mee.
De flamingo’s zijn prachtig en zitten in groepen midden in het meer. Het blijven wonderlijke beesten en we blijven midden op de weg stil staan om ze op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen. Dat stilstaan wordt ons niet in dank afgenomen door een pickup truck die er langs wil, maar er niet langs kan. Drie zeer boze gezichten kijken ons aan vanuit de truck en wij begrijpen de hint: domme toeristen. We vervolgen onze weg richting Rincon en zien dat de kerkdeur wagenwijd openstaat. Daar kunnen we natuurlijk niet voorbij brommen en we parkeren de Bromtol voor de kerk en lopen naar binnen.
De Sint Ludovicus Bertranduskerk (Papiaments: Parokia San Luis Beltran) is een kerkgebouw in het centrum van Rincon. Het is het hoogste gebouw in Rincon en is tevens het grootste en het oudste kerkgebouw van Bonaire. De eerste kerk, die in 1837 van steen werd gebouwd, werd door een orkaan verwoest in 1907. Daarna werd de kerk weer herbouwd in de staat zoals wij deze vandaag aantreffen. De binnenkant is sober, maar wel groot en ik denk dat het hele dorp er op zondag wel inpast. Geen flauw idee hoeveel mensen er in Rincon wonen en of er mensen wonen. Wij hebben er slechts 1 gezien, wandelend achter de rollator.
We vervolgen onze tocht richting Kralendijk en rijden een half uur later de spits in. Wat een drukte! We moeten nog boodschappen doen, maar op dit tijdstip loop je het risico om in de Jumbo een uur in de rij te moeten staan. We kiezen er vandaag daarom maar voor om bij een Chinese supermarkt naar binnen te sloffen.
We houden van alles wat “Top” is dus deze moet toch wel goed zijn. Als we binnenkomen, hebben we de neiging om te vragen waar het lichtknopje zit. Wat een duistere gribus. Je moet bijna op de tast de winkel door. Het karretje is zo roestig dat hij nog meer lawaai maakt dan de Bromtol en zo als danser mee kan doen aan de wereld kampioenschappen ballroomdansen. We gaan op de tast de winkel door en proberen een paar spullen bij elkaar te graaien. Yoghurt? Hebben we niet. Crackers? Hebben we niet, lekkere verse sla? Hebben we niet. Bananen? Hebben we niet. Wel bruine bananen. Zelf ga ik in het donker nog even op zoek naar een deodorantje. Hebben we niet. Met slechts een paar dingen komen we bij de kassa en ik mik ze op de lopende band. Lopende? Doet het helaas niet. We halen onze schouders maar op en zien er de lol van in. We kunnen een maaltijd maken van de paar artikelen die we op de niet lopende band hebben gelegd en gaan morgen gewoon weer even lekker naar de Jumbo. 🤣
Snoet 