Na een heerlijke nachtrust schuiven we om 9.00 uur aan bij het ontbijt. Nu, dat kun je alvast koninklijk noemen. Zeer toepasselijk voor deze dag waarop de kroning van Koning Charles plaatsvindt. Nu, aan mij niet besteed, maar dat doet even niet ter zake. Tijdens het ontbijt word ik gebeld door het autoverhuurbedrijf, dat ze om 10.00 uur onze bolide komen afleveren. Dat zal ongetwijfeld op Grieks tempo, drie kwartier later worden, maar ik zorg er toch maar voor dat ik om 10.00 uur kant en klaar in de hal van het hotel zit. En…gij wilt het niet geleuven….de beste man komt slechts tien minuten te laat en laat mij voor allerlei dingen tekenen en ik geleuf het wel. Ik heb al betaald dus er komt geen euro meer uit mijn portemonnaie vandaan. Hij loopt vol trots met me mee naar de bolide. Het ding heeft inderdaad vier wielen, is natuurlijk opnieuw wit van kleur en naar later blijkt, rijdt het ding ook nog, maar je moet niet vragen hoe. Ben ik teveel verwend met mijn blitse mini of is een toyota gewoon een kruising tussen een brommer en een auto? Ik wandel weer terug naar het hotel, alwaar Ulke zich heeft gepositioneerd om de kroning van Charles te gaan aanschouwen. Ik trek mijn bikini aan en vlij mij op het bed aan de rand van de jacuzzi, met een heerlijk boek. De nieuwste van Camilla Lackberg. Ulke junior belt even en we kletsen een tijdje in de rondte. Hij heeft zijn Europese racelicentie gehaald en ik ben natuurlijk super trots op hem. Ik zou niet eens een licentie krijgen voor mijn fiets, laat staan voor een vette snelle race-porsche.
Ondertussen hebben de King en Queen hun feestmutsen gekregen en staan ze te wuiven vanaf het balkon. Camilla heeft vast geoefend in “hemels kijken als een vorstin” en dat oefenen is goed gelukt.
Je begrijpt het waarschijnlijk wel. Dit soort “poppenkast” is aan mij totaal niet besteed. Dat is dan ook de reden dat ik niet meekijk met Ulke want dan zit ik alleen maar rare opmerkingen te maken en respecteer ik niet dat hij het mooi vindt om naar te kijken. Ondertussen vraag ik me buiten in mijn bikini wel af wat Charles en Camilla die ochtend tijdens het wakker worden tegen elkaar gezegd zouden hebben. Zoiets als, “ hee Charley, heb jij er ook zo helemaal geen zin in? Nee Milla, totaal niet. Al die verplichtingen…..Zodra we die muts op ons kop hebben, gaan we ervan tussen.” Halverwege de middag wordt het toch wel eens tijd dat we onze bolide gaan inwijden en de buurt gaan verkennen. Als we beneden in de hal komen, begrijpen we dat we een feessie gemist hebben. Er hangt een groot scherm en zitten verschillende Engelse gasten te genieten van de kroning. Dat begrijp ik nog, die Engelsen die dat willen zien. Wij worden direct opgenomen in het feestgedruis en krijgen champagne aangeboden en diverse toastjes met verschillende lekkernijen erop. En dan hoppa, in galop naar Pernissa beach. Wat een super leuke plek.
Perissa is de op een na grootste plaats op Santorini. Kamari is de grootste en wordt voornamelijk bevolkt door toeristen. In Perissa vinden we vooral de jonge Grieken en…de Verkerkjes natuurlijk. Ik ben echt dol op de Grieken. Ze zijn charmant en zeer galant, open en toegankelijk en ze hebben humor. Ik kan het prima met ze vinden en zij met mij. In Pernisse bewonderen we de Basilika Agia Irini, een vroegchristelijke basiliek uit de vijfde eeuw. Helaas bestaat er een groot gevaar voor instorten waardoor de kerk niet toegankelijk is.
Als je het gebouw ziet, kun je je niets voorstellen van instortingsgevaar is. Echt een pracht om te zien. We duiken onze bolide weer in en tuffen de hele kustweg af totdat we aankomen bij het plaatsje Emporio. Een schattig, levendig plaatsje dat allereerst gedomineerd wordt door een enorme kerk, met daarachter het kleine dorpje vol kleine steegjes, overdekte passages, gedraaide trappen en een veelvoud aan niveauverschillen. Het ligt aan de voet van de berg Profitis llias. Overal in de charmante middeleeuwse steegjes, vind je wit gekalkte orthodoxe kerken met blauwe koepels en rijk versierde klokkentorens.
Als ik dit soort kerken voor mijn neus zie opdoemen, moet ik altijd een beetje denken aan onze Nederlandse kerken. Eigenlijk zijn deze bloedsaai qua architectuur. Niet allemaal natuurlijk, maar wel een heleboel. Naast luxe bakkerijen en tavernes, vind je ook eenvoudige pensions en boetiekhotels, vaak gevestigd in de grotwoningen. Als we met vier mensen door dit dorp wandelen is dat echt veel. We zijn er dus maar twee tegen gekomen.
Voordat we weer naar het hotel rijden, bezoeken we nog even de verschillende molens die dit gebied huisvest. De ene molen is er wat beter aan toe dan de andere, maar dat er wind wordt gevangen is een feit.
We recreëren even een moment op onze kamer om vervolgens naar het restaurant te galopperen voor een overheerlijk diner. De bediening maakt nog net geen buiging voor ons als we binnen komen. Ik word omarmd door de bediende die ik overigens slechts eenmaal eerder heb ontmoet. Later wordt mij toevertrouwd dat ze vinden dat ik een heerlijke energie met me meebreng en zo vrolijk ben. Waar heb ik dit nu eerder gehoord? Ja juist ja, in de kapperszaak waar ik altijd aan mijn haar laat tuttelen. Dan zal er wel een kern van waarheid inzitten. Ik ben gewoon….lekker mezelf.
Snoet 