Een nachtmerrie? Jazeker! Nog nooit eerder gehad, maar vannacht heb ik tijdens mijn nachtelijk vertoeven, het hele hotel wakker geschreeuwd. Ulke schrok zich een hoed en ik er bij. Ik droomde dat ik met een mes in het hart werd gestoken en dat voelde klaarblijkelijk niet fijn en beantwoordde ik met een enorme pijnlijke kreet. Ach, dromen zijn bedrog volgens een bekende zanger, maar ik heb me natuurlijk de rest van de dag afgevraagd of ik vijanden heb waar ik het bestaan tot nu toe nog niet van weet. Maar niet te letterlijk oppakken, denk ik zo. Figuurlijk misschien? Maar wie wordt er niet eens een keer pijnlijk in het hart geraakt hè? We proosten tijdens het ontbijt op onze jarige hond Gijs, die vandaag 9 jaar wordt en zijn verjaardag in “gevangenschap” bij Lenny en Karin viert. We zullen het goedmaken als we hem ophalen over een dikke week.
We maken weer “grootse” plannen voor vandaag en besluiten de culturele kas van Bonaire te gaan spekken door een bezoek te brengen aan twee musea. Direct na het ontbijt springen we in onze bolide en rijden in galop naar Kralendijk. The place to be. We melden ons bij het Terramar museum, het eerste museum in Caribisch Nederland dat de geschiedenis van Bonaire vertelt. Onze verwachtingen zijn uiteraard hoog gespannen als we bij de ingang arriveren.
De buitenkant ziet er allerschattigst uit, dus dan zal de binnenkant vast ook interessant zijn. De website van het museum vertelt ons dat bezoekers op interactieve wijze het verhaal van Bonaire ervaren, van de eerste bewoners en de slavenhandel tot de hedendaagse manier van leven op het eiland. De verhalen worden met interactieve displays, historische tekeningen en staged encouters met lokale bewoners tot leven gebracht. Zelfs een slaaf is aanwezig om te vertellen over het harde leven op de plantages. Hoe interessant wil je het hebben. We zijn er speciaal voor naar de flappentapper gelopen om dollars te graaien want een tweede keer zielig doen bij de ingang omdat er niet gepind kan worden en wij geen dollars hebben, zal ons niet overkomen. Je voelt hem al aankomen. Het wordt een grote desillusie. Nadat we betaald hebben, vertelt de eigenaresse van het museum dat het museum niet meer in gebruik is en er nu alleen een expositie van een Nederlandse kunstenares uit Leeuwarden (Renske Herder) te bewonderen valt. Nou….lekker dan. Maar ja, we hebben al betaald, dus we zetten natuurlijk door en bewonderen de welgeteld acht schilderijen van deze landgenote. Echt mooi hoor, maar daar kwamen we niet echt voor.
Maar…niet getreurd, we hebben nog een ijzer in het vuur, namelijk het Bonaire-museum. Maar uiteraard pakken we eerst een terras voor een lekker bakkie pleur en vergapen we ons weer aan de hoeveelheid kuddedieren die net aangemeerd zijn en op stap gaan. Allemaal met een keycord met een pasje eraan om hun nek. De kapitein is vast bang dat ze zoek raken, dus ik vind het een sublieme uitvinding. Zou hem zelf wel even wegmoffelen in mijn broekzak, maar ieder zijn ding hè? Nu zijn wij ook niet meer de allerslankste en bij ons gaat er ook al van alles hangen, maar wat wij voorbij zien denderen, overtreft toch wel onze stoutste verwachtingen. Pure obesitas, met mannen en vrouwen met vier of vijf maal XL shirts aan in van die gezins-shorts. Je kent ze vast wel. Ik denk dat ik vijf keer in zo’n shirt of broek kan. Er loopt eigenlijk geen slanke den tussen en wij vermaken ons kostelijk. De verkopers in de vele kraampjes die iedere dag worden opgezet om deze “bootvluchtelingen” te vangen, prijzen hun waren aan en bieden de meest gekke excursies aan die er op het eiland te vinden zijn. En natuurlijk kan ieder kuddedier een golfkarretje huren om daarmee over het eiland te scheuren. Bootjes varen af en aan om de gasten naar klein Bonaire te varen, waar overigens niets anders te beleven valt dan zand en water. Maar…je bent er even uit hè? En….door maar weer. Met onze bolide scheuren we naar het Bonaire museum, naast de Appie Hein. Ook alweer zo’n prachtig Bonairiaans gebouwtje.
Het gesloten hek is niet bepaald uitnodigend en dat klopt helemaal. Het museum is namelijk inderdaad dicht en de Verkerkjes staan dus voor een dichte deur. Nou ja, dan maar boodschappen doen bij meneer Jumbo en aan het begin van de middag belanden we weer in ons hotel, halen we nieuwe handdoeken voor op het strand en reserveren we bij voor de dag van vertrek. Dat zielige gedoe van om 12.00 uur uitchecken en de rest van de dag met je ziel onder je arm een beetje rondhangen omdat je pas om 20.00 uur de lucht in gaat, is aan ons niet besteed. Gewoon lekker douchen en pas de kamer verlaten als het busje met aanhangwagen van meneer Tui voor komt rijden. Dan maar een paar dollar meer betalen. De rest van de dag vermaken we ons met smeren en keren en verbazen we ons opnieuw over de enorme rust die hier heerst. Net of je op een onbewoond eiland zit. Echt bounty-achtig. We vinden Bonaire echt geweldig. Kleurrijk, iets meer gecultiveerd dan Curacao, maar dat eiland heeft weer een andere charme. Volgend jaar maar eens de Bahama’s of Barbados uitproberen? We zien wel!
Snoet 